Bir planım var. Anladım ki bu hayatta aksiyon bana iyi geliyor. Durmak, oturmak beklemek ve her günün bir diğerinin aynı olmasını istemiyorum. Bir film benim hayatım ve tek izleyicisi olarak bu aralar çok sıkıldım. Bir yere akmalı hayatım, değişmeli, sonra o oldu, sonra şu oldu diyebilmeliyim. Durduğu yerde durmamalı. Durdukça içim kararıyor, umutsuzluğa kapılıyorum, hatta abartmıyorum: ölüyorum. Denemeliyim, biraz çılgınlık yapmalıyım. Düşüncesi bile kalbimi karıncalandırıyor. O zaman ancak hayatımın kontrolünü elime aldığımı ve bu filmi benim yazdığımı hissedebiliyorum.
Ne yapacağım sürpriz. Biraz zamanı var anlatmamın. Niyetim, planım, programım hazır. Bir aksilik çıkmaz ise bu ay sonunda gerçekleştireceğim. Bilinmeyeni kucaklayacağım. Biraz risk alacağım. Bir miktar para kaybetmeyi, hatta sağlığımı kaybetmeyi, şimdi olduğumdan daha mutsuz ya da daha mutlu olmayı göze alacağım. Mutsuz olmak korkutmuyor ilk defa beni.
"Ama sen bunu dedin, ama sen şunu dedin ben ondan şöyle davrandım" lı ilişkilerden çıkıyorum. "Ben bunu uygun gördüm ve istediğim için yaptım" lı ilişkilere yelken açıyorum. Yeni biri yok tabii ki, ya da yeni biri var ve o benim.
İlk defa umutlu bir yazı mı yazdım ne... Sonum hayır olsun tabii ki. İşin sonunda boka batmak da var. Aksiyon istiyorum hayatımda, "ben bi zamanlar şunu yapmıştım" demek istiyorum belki de. Kimseye de söylemiyorum ki büyüsü bozulmasın. İlk defa belirsizliği kucaklıyorum ve çok umutluyum gelecekten. Ya manik depresif oldum, manik devredeyim ve sonum felaket, ya da dibe battım ve çıkmaya çalışıyorum yavaş yavaş.
Hadi hayırlısı...
No comments:
Post a Comment