Resmen boka battım.
Çok kırıldım daha da kırılamam derken öldürücü darbeyi de aldım.
"Evet hoşlandığım biri var"
Evdeki ilaçlar yetersiz geldi. Eczaneye gittim. 4-5 kutu Tansiyon ilacı aldım. Eve gelip içtim.
Öncesinde Psikoloğumu aradım, arkadaşımı aradım, ulaşamadım, bir işaret gibi geldi.
Annemi aradım, olabilir dedi.
Erkek arkadaşımı aradım tekrar,
O kadar çaresiz hissettim ki kendimi, dünya tam anlamıyla başıma yıkıldı. Devam etmek istemedim. Acının geçeceğini de bilsem o acıyı bir saniye daha yaşamak istemedim.
21 Nisanda ilk ciddi intihar girişimimde bulundum.
Hemen arkasından korktum, pişman oldum ve yaşamak istedim. Kendi deyimimle bu filmin sonunu görmek istedim. Ölümden sonra boşluk olmasından korktum, daha birçok şeyden daha korktum, tansiyonum düştü üşüyüp titremeye başladım, midem feci bulandı, bir miktar kustum, acı çektim, acı çekerek ölmekten de korktum. Uyur giderim diye düşünmüştüm halbuki.
Sonra hastane, miğde yıkanması, ambulans, başka hastane, yoğun bakım, tansiyondan bayılma gibi olaylar silsilesi ile geçti.
Yaşadım, gerçi hala kafam karışık, ne istediğimden emin değil, yaşıyorum öyle.
yazmaya bile halim yoktu ne zamandır. Daha yazacak neler var da halim yok şu anda.
Borcum olsun, daha burdayım...
