Yalnızlık

Ne çok korkuyormuşum yalnızlıktan.
Terk edilmekten, yalnız bırakılmaktan, umursanmamaktan.
Kendimi tam da içinde bulduğum bu durumdan nasıl da korkuyormuşum.
Yaşıyorum, öğrenmeye çalışıyorum, şimdilik beceremiyorum.
Başka şansım olsa çoktan vazgeçerdim, pes ederdim, ama başka şansım olmadığından tekrar tekrar deniyorum.

Peki ya onlar, beni yalnız bırakanlar da yalnız. Onlar hiç korkmuyor mu?
Yalnızlık onlara koymuyor mu? Mutsuz etmiyor mu onları yalnızlık? Nasıl baş ediyorlar?
Bir de nasıl oluyor da yalnızlığı bana tercih ediyorlar. Ben o kadar mı kötüyüm...

Kalbimin üzerinde demir bir ağırlık taşıyorum aylardır. Alışmaya çalışıyorum.
Başka şansım yok.